9 en 10 juli: Polikliniek bij dr. Qi, Wang Lei en dr. Will-be

Dinsdag en woensdag liep ik mee op de polikliniek, samen met een aantal collega's uiteraard. Dr. Qi zwaait daar de scepter, bijgestaan door assistenten, die electro op de naalden aansluiten of de naalden verwijderen. Voor ons waren Wang Lei (Elaine) en Will aanwezig, die beiden goed Engels spreken. Toen wij die laatste dr. Will noemden, maakte hij het woordgrapje: ' you'd better say dr. Will-be'; hij en Elaine zijn student en verdienen in het ziekenhuis 500 Yuan per maand (handje contantje); dat is 62,50 euro. Dat is geen vetpot. Maar even ter relativering: een Nederlandse co-assistent verdient niets en de studiebeurs is dan ook al op.

Will is mij direct Ma gaan noemen (Will-ma, Will's mother dus), Mia noemde hij Boss, geen idee waarom. Hij papte aardig aan, want na zijn afstuderen wil hij heel graag in het buitenland gaan werken en dat kunnen wij natuurlijk wel voor hem regelen (denkt hij). Nederland lijkt hem een goede optie.

Op de polikliniek komen mensen met lage rugklachten (uitstralende pijn dankzij een hernia of een andere oorzaak), schouderpijn, hoofdpijn, aangezichtspijn en facialis parese en krampen in het gezicht (dat zag er akelig uit), maar ook urineverlies na een prostaatoperatie en na een dwarslaesie en bedplassen. Wij westerlingen vinden het er niet zachtzinnig aan toe gaan. Zelfs in het gezicht worden lange en dikke naalden gebruikt. En de patienten verblikken of verblozen niet.

Nog even over privacy en hygiene: aan de muurkant is een klein beetje privacy, want daar zijn gordijnen rond de behandelbanken (4 op een rij); aan de raamkant ontbreekt de privacy volledig (ook 4 op een rij). Mensen zitten of staan bij een behandelbank te wachten en kijken rustig mee met wat er allemaal in de zaal gebeurt. Wij waren daarbij een extra bezienswaardigheid.

Hygiene: in tegenstelling tot de richtlijnen in Nederland wordt hier de huid voor het prikken ontsmet met een watje of een aantal wattenstaafjes met alcohol. De cups worden echter niet afgewassen tussen twee patienten en de naalden gaan in een open emmertje dat bij de wasbak staat. Een enkele naald belandt op de grond en ligt daar twee dagen later nog. Ik hoop nog een foto van Mia te plaatsen van een te lang gebruikt laken op een behandelbank. (Maar Mia is op het moment dat ik dit schrijf onderweg naar Nederland en ik ben in Beijing net aan het vakantiedeel van de Chinareis begonnen. Erik is veilig hier aangekomen en ligt nu slaap in te halen.)

Een specialiteit van dr. Qi is het behandelen van overgewicht. Daar komen veel naalden, veel electro en veel behandelingen aan te pas. 's Middags zijn er geen patienten en kregen we les; behandelmethodes, protocollen en ervaringsfeiten van dr. Qi. De zinsnede 'According to dr. Qi's experience' hebben we heel wat gehoord.

Ergens tijdens deze twee dagen kwam de filmploeg weer langs. Die was al het hele ziekenhuis doorgeweest met Cynthia, om overal opnames te maken en kwam nu bij ons. Mij viel de eer te beurt om een paar naalden te prikken naast dr. Qi. Mijn naaldtechniek met dikke en lange naalden op een plek die ik niet zelf gepalpeerd heb, had voor het oog van de camera wat correctie nodig...Daarna werd ik nog opgetrommeld voor een interview (mag het schriftelijk, dacht ik nog, maar nee). Volgens mijn medestagaires deed ik het hardstikke goed en dat geloof ik dan maar. Als het goed is zijn de opnames op de Qingdao TV geweest; er hebben ook diverse keren stukjes in de krant gestaan. We zijn plaatselijk wereldberoemd in Qingdao, kan ik wel zeggen.