13 juli: start Chinavakantie met Erik

13 juli 2013 - Beijing, China

Na een goede vlucht van Qingdao naar Beijing namen Henny en ik eerst de shuttlebus naar terminal 2 en vervolgens afscheid. Bij de Starbucks trof ik Erik, grauw van vermoeidheid, met de gids. Fijn om elkaar weer te zien! De taxi stond klaar en bracht ons door het drukke Beijing naar het Bamboo Garden Hotel, in de Xiaoshiqiao Hutong. Een hutong is een ommuurde woonwijk met toegangspoort. Die wijk kan alle gradaties van luxe hebben, maar dus ook armoedig en vuil zijn. Maar daarover dadelijk meer. 

Bamboo Garden Hotel bereik je door een grote poort en daarachter ligt een oase van rust, met lage gebouwen in traditionele stijl tussen bomen en bamboo (uiteraard!), kronkelige paadjes en rotspartijen met vijvers, corridors met rode lampionnen, met druiven en wingerd overgroeide terrassen en pergola's en stenen leeuwen, die de boel bewaken. Zie het album van deze dag, waar ik voor het gemak ook de avondfoto's bij zal zetten. Ook onze kamer overtrof de verwachting wat inrichting betreft. Het bed was niet zo hard als in Qingdao, maar kraakt al als je er naar kijkt. Dat deerde Erik niet; hij ging liggen en viel als een blok in slaap.

Tegen vijfen maakte ik hem zonder pardon wakker en sleepte hem de warmte van Beijing in. Door hutongs dwalen was een nieuwe ervaring, ook voor mij. Nu was ik in Qingdao al vieze straatjes en bijzondere vergezichten gewend, maar dit was toch wennen. De huisjes/krotjes zijn tegen elkaar aangebouwd, overal staat troep, fietsen, dozen, sommige zaken als door de tijd aan elkaar geklonken. Door openstaande deuren vang je een glimp op van bedden, een tafel, wat krukjes; kleding en was hangt binnen en buiten, een enkeling met groene vingers versiert haar huisje met planten, al dan niet eetbaar. Was en afwas worden in een bak of emmer gedaan; het afvalwater gaat in een vuilwaterbak. Hier en daar zie je een kraan. Aan het aantal openbare toiletten te zien hebben de huizen in sommige hutongs geen eigen sanitaire voorziening. Er zijn eethuisjes, mini-winkeltjes, werkplaatsjes, galerietjes en veel mensen die iets aan de man proberen te brengen. De armsten verkopen flesjes water, anderen waaiers en ander spul. Vooral bij toeristische attracties is het aanbod gigantisch en liggen schrijnende gevallen van menselijk leed letterlijk op de stoep. Maar ook daarover later meer.

De riksjarijders, gemotoriseerd of niet, bewerken je om het hardst om je door de hutong te mogen rijden. Erik is nog te aardig (als altijd) en probeert uit te leggen waarom we geen taxi nodig hebben, geen tour willen boeken naar de Muur of niet binnen willen komen voor een hap. De kunst van het negeren of vriendelijk doch overtuigend nee zeggen is hij nog niet meester.

We kwamen langs de klokkentoren en de trommeltoren, gebouwen op de keizerlijke as door de stad; om later te bekijken. We aten buiten bij een restaurantje, waar een, zo te zien, Noord-Europees stel zat te eten. Jawel, Nederlanders, dus even afkijken, eetadvies vragen en een praatje maken. De spiesjes gegrild lams- en kippenvlees en paddestoelen en de geroosterde aubergine waren verrukkelijk. Erik bestelde een flesje sinas en kreeg een literfles voor 12 yuan (1,50 euro). We aapten onze nieuwe vrienden nogmaals na door bij MacDonalds McFlurry en koffie te halen. Dat leverde vier te fotograferen Nederlanders op de stoep bij de Mac op. Soms gaat dat heel grappig: men ziet ons, smoest wat samen en fotografeert dan quasi onschuldig de geliefde, en verdorie, zitten die westerlingen er ook op. Als de foto gemaakt is lachen we dan toch even naar ze. Of inviteren ze om echt samen met ons op de kiek te gaan.

Hierna was het dan toch tijd om ons krakende bed op te zoeken. Heerlijk!

Foto’s

1 Reactie

  1. Mia:
    17 juli 2013
    Durfde je met mij erbij geen Mc Flurry te nemen?