14 juli: poging 1 Verboden Stad
Na wat uitslapen en het ontbijt (ik ben helemaal gewend aan Chinees ontbijt, Erik ging voor de bacon and eggs met toast en zoetigheid) begaven we ons in het avontuur Metro. Gelukkig werkt het systeem net als in Parijs of Londen en staan de namen van de stations ook in pinyin vermeld. De Miep van de Metro spreekt Chinees en Engels, heel handig; bovendien zijn er rode en groene lampjes, die oplichten bij de uitgangen op het schema boven de deuren. We bereikten met twee keer overstappen het Tian'anmen-plein en keken even later de grote roerganger Mao Tsedoeng in het gezicht, wiens portret ondanks zijn wandaden de voorgevel van de Verboden Stad siert. Kennelijk misstaat hij niet in het rijtje schurken, die zich door de eeuwen heen Emperor noemden. Op het voorplein oefende Erik zijn 'Verkopers Afschudden Voor Beginners.' Onze wandeling richting het gigantische toegangsgebouw was heet, de zon brandde, en we schuifelden, parapluutjes ontwijkend, voort.
Er wilden meer mensen naar de Verboden Stad, vooral Chinezen. Dat de afstanden hier gigantisch zijn bleek wel toen ik ons ter hoogte van de ticketoffice, een paar pleinen verder waande dan we werkelijk waren. Rondkijken en foto's maken had al veel tijd gekost en zo voor het eerst inschatten waar je goed aan doet, viel niet mee. Gidsen genoeg die ons op sleeptouw wilden nemen en de gigantische rij voor de kassa konden omzeilen, maar was hun prijs OK? Achteraf gezien bleek van niet, maar gelukkig hadden we iedereen afgepoeierd.
We besloten de Verboden Stad voor overmorgen te bewaren en via een park naar een museum te gaan. Even zitten in het park leverde meteen een aantal Chinese fotomomenten op. De Chinezen zijn goed in het behouden van oude bomen. Cypressen met kromgegroeide ruggen en ledematen leunen zwaar op hun krukken van hout of metaal, die rood-wit gestreept midden op het wandelpad staan. Wandelaar, pas op, wij gaan niet opzij. Het museum hebben we niet bereikt; voor die tijd werden we aangesproken door een fris uitziende jongeman. Hij wees ons op de hutong aan de overkant van de straat, leuk om te bezoeken. Toen we met hem de poort door waren, vertelde hij dat hij kunstenaar was en daar met anderen een galerij had. We mochten wel even komen kijken...
De studenten-theehuistruc om je geld uit de zak te kloppen kende ik; de kunstenaar-galerijkijktruc nog niet. We gaan er voor onze eigen gemoedsrust van uit dat de twee werkjes die we uiteindelijk van hem kochten, inderdaad zijn werk zijn. Hij kwam sympatiek over, wist veel te vertellen over de filosofie achter zijn werk. Dezelfde thema's kwamen we woensdag in de kunst- en antiekgalerijen in de Verboden Stad weer tegen, in een iets andere uitvoering. Confucius in de harmonie van zijn theepot, kennelijk kennen meer kunstenaars hun klassieken. Daar ging de prijs van zo'n werkje naar beneden, elke keer dat ik langs de ingang van het winkeltje liep. De dame duikelde van 800 yuan naar 400 (sale!) naar 200 (very good price!) naar 100 (special price for you!). Mijn poging om een betere prijs voor twee te krijgen omzeilde onze kunstenaar door Erik een plaat van een tijger aan te bieden (Erik's Chinese jaarteken; die inkopper hadden we hem voor het gemak al gegeven) en toen Erik OK zei was de koop gesloten.
Nou ja, het zijn leuke schilderwerkjes; we hebben alleen te veel betaald. Komt ook wel omdat Erik nog geen idee had van prijzen en standaards hier, en rekent naar westerse maatstaven. Dat heb ik in Qingdao al afgeleerd. Maar afdingen als het al geen drol kost, dat krijg ik niet voor elkaar.
Op advies van onze kunstenaar gingen we eten bij een goed en schoon dumplingrestaurant een straatje verderop. Dat was in ieder geval een goed advies. Een verrassing was wel dat het meisje van het restaurant me mee nam de hutong in, toen ik naar het toilet vroeg. Een paar steegjes door en daar was een keurig schoon gebouwtje met 3 roestvrijstalen hurktoiletten met een laag wandje tussen twee ervan. De deur stond wagenwijd open; die heb ik toch maar even dicht gedaan. Hij kon niet op slot; nou ja, dan maar niet. Weer een ervaring rijker.
Na het eten probeerden we tevergeefs een taxi te nemen in de buurt van de uitgang van de Verboden stad. Kansloos natuurlijk. We liepen dus maar vast in de goede richting, tot we er toch een bemachtigd hadden. We kregen het al ietwat benauwd, want we moesten op tijd opgedoft klaarstaan voor de taxi naar de KungFu-show. Dat lukte en de show was schitterend, met een fraai gebrachte raamvertelling er in verwerkt. Naast het geweld en de krachtpatserij zat er en charmant verhaal in. Na de show kon het publiek met de acteurs op de foto. Dat hebben we maar niet gedaan.
De dag was niet helemaal verlopen als we verwacht hadden maar de moeite waard.
