18 juli: boeddhagrotten en natte voeten

Bij aankomst in het hotel hebben we direct contact gelegd met de reisleider van een groepje Nederlanders en geregeld dat we de volgende ochtend met hen mee konden in de bus naar de Yungang grotten.

Onze eerste ontbijt in Datong was even schrikken: vieze glasplaten op tafel, rommelig, veel Chinezen (die rustig een peuk opsteken bij het ontbijt) en niet echt aantrekkelijk eten. BGH was echt top, snapten we nu.

De reisleider legde in de bus veel uit over de verschillende boeddhabeelden, die er zijn en een stuk historie over het Taoisme, Hindoeisme en Boeddhisme. Het park dat toegang geeft tot de grotten, is pas een paar jaar geleden aangelegd. De tempelgebouwen, zuilengalerij, beelden, bruggen, rots- en waterpartijen: allemaal zo goed als nieuw. Trouwens, in Datong wordt een stadsmuur met wachttorens en al en een gehele traditionele wijk uit de grond gestampt. Men is tot het besef gekomen dat het wel erg jammer is dat alle historische gebouwen verloren zijn gegaan. Voor ons toeschouwers is het wel lastig inschatten waar je genept wordt en waar niet.

De grotten zagen er wel origineel uit. Een gedeelte werd gerestaureerd, maar verder kon je bijna overal in of naar binnen kijken. Hele ruimtes vol met beelden, klein, groter, groot en supergroot. Indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. In een grot was een cameraploeg bezig alle details met een minihoogwerker vast te leggen. Mijn eigen boeddha moest weer met een aantal vrouwen op de foto. En ook met mij natuurlijk. Zie het fotoalbum van deze dag voor een impressie en voor de hilarische foto's van het eind van de middag!

Na de grotten reden we terug naar Datong voor een bezoek aan de Negen Drakenmuur. Daarvan zijn er drie in China. Die in de Verboden stad hebben we gemist, maar nu was hier zijn broertje uit 1392, 45,5 m. lang en 8 m. hoog, gemaakt van geglazuurde reliëfstenen.
In één woord prachtig.

We namen afscheid van de groep en doken de MacDonalds in voor koffie. Helaas was die hier niet zo lekker als in Beijing, eigenlijk was ie niet te pruimen....De niet indrukwekkende winkelstraat met o.a. neppers Prada, Gucci, Chanel etc. bood geen enkele gelegenheid om te eten, maar na wat dwalen ontdekten we een hippe pizzatent. We zakten weg in enorme fauteuils. Erik heeft niet eens gemerkt dat het eten op tafel kwam; die was ineens onder zeil. Het zijn ook vermoeiende dagen. In de bus konden verschillende leden van de Nederlandse reisgroep hun ogen niet open houden, toen de reisleider zijn verhaal begon.
Zij moeten dan ook vaak nog veel eerder op dan wij, dankzij het vaste programma. Wij kunnen op bepaalde dagen even iets kalmer aan de dag beginnen. Hoewel je dat dan ook weer zonde vindt, dus dat is maar relatief.

Na het eten wilden we wel graag terug naar het hotel. We liepen een eind en vroegen onderweg met handen en voeten naar het treinstation. Ook in China begrijpen ze de aloude locomotiefbeweging met de ellebogen, met begeleidend stoomfluitgeluid. Huhuuuu! Grappig om na zo'n mimeact ineens een lach op een gezicht te zien doorbreken, waar even daarvoor nog een uitdrukking lag van: o jee buitenlanders, wat moeten ze van me, nee ik spreek geen Engels!

De lucht was al een tijdje steeds donkerder aan het worden. Ik heb nog voorgesteld om een taxi te nemen.... Maar we waren sportief, ik had mijn goeie wandelschoenen aan en Erik liep lekker op zijn Teva's, dus vooruit met de geit, doorstappen. En we hadden de poncho's mee; wat kon ons gebeuren. Bij de eerste spatten liepen we nog ijzerenheinig door, maar al gauw moesten we ons toch onder een afdak inpakken.
En door maar weer, dwars door een gribusbuurt, over een bouwterrein, langs brede boulevards.

Al gauw ging de regen over in stortregen. Mensen zochten beschutting in bushokjes, onder bomen en elders, of probeerden een taxi te krijgen; een enkeling, waaronder wij, liep door. Ter hoogte van bebouwing kwam er via de regenpijpen een rechtstreekse verbinding tot stand tussen de hemel en de straten van Datong, via de stoep waar wij liepen; rivieren ontstonden op de trottoirs, bij parken modderstromen. En dat alles baande zich een weg naar de rijbanen. Auto's probeerden het water terug te sproeien de stoep op, tevergeefs, ze kwamen steeds dieper in het water te rijden.

Een poncho is leuk, maar je wordt toch drijfnat, te beginnen bij je broek en binnen niet al te lange tijd liep ik te soppen in mijn schoenen. Erik was wat dat betreft beter af met zijn Teva's. We hebben even geschuild, maar omdat het niet ophield met plenzen zijn we maar weer gaan lopen. Met de nep-Eiffeltoren als baken op zee (die zien we vanuit onze kamer) hebben we ons hotel uiteindelijk bereikt. Onderweg zagen we auto's, brommers en scooters stranden, het verkeer werd één grote chaos, auto's reden of stonden stil op de fietspaden/trottoirs, omdat daar minder water stond, het water kwam in vette stralen uit gevels van flatgebouwen zetten, er dreven plastic flessen en jerrycans rond, waar auto's op vast kwamen te zitten. Mensen stonden in plukjes onder afdakjes. Wij liepen langs in onze charmante poncho's en hadden schik. Nat is nat, tenslotte. We hebben heel wat gezwaaid, gekke bekken getrokken, gelachen.

Het laatste stuk naar ons hotel werd een hele onderneming. We moesten een paar keer oversteken en dus de veilige, hoger gelegen stoep verlaten. Als het water al in je schoenen staat maakt het allemaal niets meer uit, maar het is toch raar om tot je knieën in het water te staan met je schoenen aan. We probeerden zo hoog mogelijk te blijven, middenbermpjes te benutten en hielden elkaar vast voor het evenwicht in geval van onverwachte afstappen, gaten e.d. Het was niet helemaal zonder gevaar; bij het tweede kruispunt stonden twee mannen iedereen weg te houden van een draaikolk naast een stoplicht. Sowieso zie je hier regelmatig gaten in de stoep, waar iets overheen gelegd of provisorisch in gemaakt is of een gat met een autoband erin, ter markering.

Op het bordes van het hotel heb ik mijn schoenen uitgetrokken en het water eruit gegoten. Een Datonger raadde ons aan alles goed uit te spoelen en te wassen, want het water was 'not safe'. Dat hadden wij ook al bedacht. Douchen, alles uitspoelen, wc-papier en handdoekjes in mijn schoenen etc. Erik haalde om de hoek yoghurt en fruit.

Stel je nou voor dat we een taxi hadden genomen, dan waren we voor de bui binnen geweest. Dan hadden we dit allemaal gemist!