26 juli: vluchtavontuur Xi'an - Shanghai en avondwandeling

26 juli 2013 - Shanghai, China

Om tien voor acht stapten we in de taxi, die ons naar de luchthaven van Xi'an zou brengen. Erik maakte zijn eerste vrouwelijke Chinese chauffeur mee; hij was heel tevreden over haar uiterlijk en haar rijstijl. Dat hij er nu toch in China moet achterkomen dat vrouwen goeie chauffeurs zijn, hè. 't Is toch wat. Het inchecken ging lekker vlot en al gauw zaten we aan de cappuccino. Heerlijk relaxed.....

Totdat Erik vroeg: 'waar is je zakmes eigenlijk in gegaan?'  Oh shoot! buggar, holy, nee hè, in mijn rugzak dus. Daar zat-ie nog van gisteren en eergisteren. Van altijd dus. Ik dacht meteen aan Hanneke, die ook eens een zakmes bij de douane in de prullenbak heeft moeten kieperen. Mijn trouwe Opinel, al zo'n 36 jaar mijn reismaatje, die gooi ik niet weg!

Wij dus naar de politiepost, die ik naast de toiletten had gespot. Tja, nee, die mag niet mee het vliegtuig in. Nee, daar konden ze niets aan doen. Een paar Chinezen keken eens goed naar het object; ja, nee, die mocht niet mee. Iemand achter een kast beaamde dat ook nog eens. Ik moest het maar daarginds, bij de Security check gaan vragen. Nee, zei ik, daar ga ik niet naar toe, want die zeggen nee, dat weet ik nu al. Ik wil de oplossing van u. Daarop haalde een politieman een van de Securitymannen naar de politiepost. Ik dacht aan Mohammed en de berg, hoe was het ook weer? Als Mohammed niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mohammed. De berg nam het mes ook eens ter hand, keek er met securityblik naar en sprak de woorden: 'you go to K28.' Dat gaf hoop. Dat was beter dan nee.

Dus wij naar K28; daar zat op de hoek van de incheckbalies de Supervisor. Ook dat gaf hoop, want die heeft iets te vertellen. Al die tijd had ik mijn liefste glimlach op en gebruikte regelmatig het woordje stupid, want ja, dat wist ik zelf ook wel! Velly velly velly stupid!   De K28-supervisor keek me aan, knikte, scande mijn instapkaart-bagagestreepjescode en riep iets in een portofoon. Hij had de volgende toverzin: 'you go to Oversized luggage and wait ten minutes.' Nog steeds geen nee dus! Bij Oversized luggage lachten twee jonge securitylieden in uniform meteen wat samenzweerderig tegen elkaar, waarna eentje vertrok. De ander zei: please wait, en ging vervolgens met grote aandacht haar lippen roze stiften. Af en toe moest ze een bagagemedewerker scannen, die zich ook bij een monitor moesten in- en uitchecken, als ze de streep naar het Grote Vliegen overstaken.

Na 10 minuten wachten vond ik dat ik wel mocht vragen hoe het ervoor stond. De reactie was zoals die van veel Chinezen is als je iets tegen ze zegt: wegduiken tussen de schouders en giebelen. Ook de jonge generatie heeft nog een flinke inhaalslag te maken wat Engels spreken betreft. Maar goed, de rozelippen-dame belde een collega, die me aan de telefoon geruststelde door te zeggen dat men mijn koffer aan het halen was en dat ik rustig moest wachten. Er kwam nog een dametje bij zitten achter de balie, die veelvuldig en ongeduldig naar de liftdeuren keek. Het lippenstiftmeisje was inmiddels haar mascara aan het opbrengen.

Tien minuten voor boardingtime (10.30 uur, vertrektijd 11.00 uur) heb ik nog eens aan de bel  getrokken. Ja, ze wist het, wait wait. Er werd nog eens gebeld en naar de lift gekeken, maar er gebeurde niets. Ik had nog steeds hoop, maar het werd wel  spannend. Voor mijn zakmes onze vlucht missen was nou ook weer niet de bedoeling.

Het mascarameisje had inmiddels een kleuterschaartje en een kartonnen doos georganiseerd en was, zo te zien, bezig om een speciaal zakmessenvervoersdoosje in elkaar te knutselen. Het enige plakmiddel dat ze had waren etiketten. Daarmee probeerde ze de naden dicht te plakken. Net toen ik de moed begon op te geven, gingen de liftdeuren open en kwam er een bagageman met Erik's koffer aanzetten. Erik deed het mes in een van de voorvakken, we bedankten de dames very, very much, en onder een 'please hully' raceden we  naar de Security check en door naar de incheck voor de Business Class. Daar het ritueel van alles in een bakkie, tassen op de band etc. en toen op een hol naar gate H02. Daar stond een taxibusje klaar, die gelukkig ook nog op een Chinees moest wachten.  We waren dus niet de allerlaatste. Toen de Chinees eenmaal binnen was, vertrokken we. Onze fantasie was inmiddels al flink op hol: het vliegtuig stond al zo ongeveer op de startbaan en wij zouden er via de vleugel in moeten. Of iets anders bizars, ook goed. Maar zo was het niet; het vliegtuig stond gewoon ergens in het niets met een trap eraan en er stonden nog mensen buiten, die die trap op moesten. Wij konden dus aansluiten  en mee naar binnen. Hèhè,  toch nog goed gekomen.

ECHT NIET! Bij onze seats zei Erik: mijn portemonnaie, ik heb mijn portemonnaie in dat bakje laten liggen. Zijn hele moneybelt dus....Oh shoot! (etc.).....Op naar de purser, die belde met Security, die op zoek gingen. Vervolgens werd er omgeroepen dat de captain liet weten dat ons vertrek helaas tot nader order was uitgesteld vanwege veiligheidsredenen, meende ik te verstaan. O jee, dat komt toch niet door ons, denk je dan? Even later werd aan Erik verteld dat Security zijn moneybelt en leesbril gevonden had en dat deze met een volgende vlucht naar Shanghai zouden komen. Pfft, opluchting.

We stonden nog steeds aan de grond. Erik zat al weer naast me, ook te wachten, het warm te krijgen en nog steeds te balen, dat ie in de haast niet goed had opgelet. Maar ja, het kan iedereen overkomen. Op Schiphol had ik bijna mijn paspoort in dat bakje laten liggen. En Erik heeft in Xi'an de tekeningen-tube nog gered, die bijna in de trein was achtergebleven (daar zit dus nu een briefje in met  mijn naam en adres en het vriendelijke verzoek hem op te sturen, mocht ik hem kwijt raken). Maar wonder boven wonder, Erik kreeg een seintje van de purser, er kwam een auto aangereden, de trap werd weer aangekoppeld en daar was zijn moneybelt, dankzij de vertraging toch nog met ons mee. Erik heeft nog geverifieerd dat de vertraging echt, echt niet door ons kwam.  

Goed, met een uur vertraging (en behoorlijke turbulentie in het begin van de vlucht) vertrokken we dan toch naar Shanghai, waar we dus om 14.05 uur landden. Onze nieuwe chauffeur stond al klaar en bracht ons door een werkelijk snikheet Shanghai (40 graden!) naar het  Astor House  Hotel. Met zijn drie woorden Engels deed hij heel  schattig zijn best  om ons het een en ander aan te wijzen en uit te leggen. Hij zal ons ook naar het Era-theater brengen en weer naar Shanghai Pudong Airport.

Ik wist dat het hotel bijzonder was, een Duits gebouw uit 1846 met Jugendstil elementen en een heel eigen charme. We werden verrast met een heel ruime kamer met een balzaal van een badkamer, met bad en douche apart en sfeervolle verlichting. Heel anders dan een courtyard hotel, maar superleuk! We installeerden ons en ik regelde de Wifi-business. Begin van de avond gingen we op pad voor een eerste indruk en eten. Zie de foto's van Shanghai bij avond, absoluut indrukwekkend en sprookjesachtig. Morgen daarover meer. We vonden moeizaam een klein, weer islamitisch, restaurantje, waar men geen plaatjesmenu had. We hebben dus de enige twee foto's aan de wand aangewezen; daarvan was er helaas één niet voorradig. Nou ja, met naanbrood erbij ging het ook wel. We aten samen voor 19 Yuan, nog geen 2,50 Euro.

Wat een dag..... Eind van de middag kregen we aan onze kamer bezorgd een kaartje met de weersverwachting voor morgen: min.temp. 30 gr., max.temp. 39 gr. en bewolkt. Dat belooft wat! Eerst maar goed slapen!

Foto’s