6 juli: Excursie naar de Tempel van Laoshan

6 juli 2013 - Qingdao, China

We konden uitslapen zaterdag! De bus vertrok om 8 uur i.p.v. half 8 en dit keer stond er een luxe toeringcar voor ons klaar. De hele groep ging mee, plus Wang Lei, studente van de polikliniek en haar echtgenoot, Wang Cheng, de jonge hond van het Tuina department. Het was erg mistig en van de hele route langs de kust zagen we helaas, een uur lang, helemaal niets. Ook later bij de tempels en op de berg benam de mist ons veel uitzicht en was de vochtigheid zwaar aanwezig. Het was drukkend warm.

Op een groot parkeerterrein stapten we over in een andere bus, maar pas nadat een paar van ons eerst op de foto waren gezet met en door een groep Chineze jongeren met roodgeverfd haar. Bij het tempelcomplex kon ieder zijns weegs gaan. Agnieszka, Henny C., Mia en ik vertrokken met Wang Lei en Wang Cheng naar de grote tempel. Overal waar je binnengaat moet je eerst in de rij, zo'n beetje alle kaartjes laten zien die je hebt en een electronische duim- of vingerafdruk achterlaten. En zoals bij elke attractie overal ter wereld was ook hier een flesje water of een zak cakejes 5x zo duur als bij de buurtwinkel. En geef ze eens ongelijk.

Het tempelcomplex was een oase van rust, waar de tijd leek te hebben stilgestaan (hoewel ik, pas op een foto, een spaarlamp ontdekte aan een dakrand). Prachtige, goed onderhouden gebouwen, mooie vormen, fraaie details en geweldige kleuren. Eigenlijk kan ik hier het beste verwijzen naar de fotoalbums van deze dag. De ene is algemeen, de andere is het album van de bomen en de beesten van de tempel.

Naast de gebouwen zijn het park en de oude bomen van enorme omvang c.q. afmeting het bekijken waard. Als we de bordjes mogen geloven staan er Ginkgo Biloba's en andere bomen van 1000 en 2000 jaar oud.

Lei en Cheng offerden wierook en wat geld bij de eerste tempel. Wang Lei was een prima gids. Met haar roze hoedje was ze voor ons een baken in de zee van Chinezen. Ze legde overal zoveel mogelijk uit, nadat ze eerst onopvallend haar oor te luisteren had gelegd bij een echte gids, die uitleg gaf aan zijn of haar groep. Als ze iets niet wist, zei ze: 'wait here! I'll find out!' En weg was ze. Ging ze ergens afluisteren. Ondertussen vervulde Wang Cheng, onze spring-in-'t-veld, een soort waakhond-functie. Hij hield in de gaten of niemand achterbleef en eerde tussen de bedrijven door hier en daar een godheid of een keizer. Zowel Lei als Cheng doen niet anders dan lachen en ze zijn bijna even beweeglijk. Cheng springt in het rond en klimt op muurtjes en Lei wiebelt van haar ene been op haar andere, als ze even moet stilstaan. Wat een stel! Maar als er gewerkt moet worden zijn ze in een klap serieus en geconcentreerd. Zelfs op hun vrije dag kwam de ernst terug, toen ik, scheel van de hoofdpijn, halverwege de middag mijn slapen en nek stond te kneden. Lei pakte de drukpunten en Cheng leefde zich met tuina uit op mijn nek. Het zorgde ervoor dat ik veilig mijn bed bereikte na thuiskomst. Wat mijn hoofd betreft was het echt een day off....

Na de tempels namen we de bus naar de startplaats van de kabelbaan. In een klein gondeltje voor 4 personen gingen de westerlingen van ons groepje naar boven. Lei en Cheng bleven beneden. We hoopten dat we met de kabelbaan boven de wolken zouden uitstijgen, maar daarmee gingen we toch mooi de mist in. Af en toe brak de zon door en werd het nog warmer, maar in een seconde kon het zicht weer weg zijn. Je kijkt, pakt je camera, richt en weg is het uitzicht. Bizar.

Vanaf de landingsplaats van de kabelbaan liep een pad en trappen naar beneden en gedeeltes weer omhoog. Langs het pad de te verwachten kraampjes met prullaria en eten en drinken. We hebben niet de grot en de volgende tempel gehaald; zeker toen Henny V. en Titia ons hijgend en met rode hoofden tegemoet kwamen wisten we ineens zeker dat we niet perse verder naar beneden hoefden. Dit waren twee van de flinkerds die als echte pelgrims te voet naar boven zijn geklommen. Petje af, dames! We namen de kabelbaan weer naar beneden en daar de bus terug naar het tempelcomplex. Dankzij Lei en Cheng en wat in- en uitstapbewegingen kwamen we als groepje veilig bij onze eigen bus op het parkeerterrein.

Het docententeam had na terugkomst nog een half uur om te douchen en zich op te doffen voor een officieel diner. Wij benijdden ze niets......

Schoenen uit, douchen, airco, tukkie doen, aaahhh.....

Foto’s

1 Reactie

  1. Karin pessel-aarts:
    9 juli 2013
    wat een boeiend verhaal verheug me weer op het volgende verhaal
    groetjes karin