5 juli: Nightmarket, geen taxi, geen eten

Vrijdagmiddag kwam Henny C. vragen of we meegingen naar de Nightmarket, ergens in de stad; ze wilde graag een parasol scoren voor de (zonnige) excursie van morgen naar Laoshan. We zetten onze over-de-boulevard-wandelplannen in de koelkast en gingen, na wat blogwerk, mee de stad in. Het plan was een taxi te nemen, maar alles wat langskwam was bezet. We liepen, om de tijd te doden, maar vast de goede richting op, voor zover we dat konden inschatten. Net toen we de moed begonnen op te geven en we bijna de plannen voor de boulevardwandeling uit het ijs visten, hadden we beet!

Henny legde in haar beste Chinees, met een kladje met de straatnaam en de kaart uit waar we naar toe wilden en daar gingen we. 10 minuten later en 12 Yuan lichter (= 1,50 euro) waren we bij de Nightmarket. Allemaal kraampjes op straat met allerhande spullen; kleding, paraplu's en -sollen, sokken, sieraden, potten en pannen en plasticwaren. Het deed me denken aan de markt op Koninginnedag. Schuifelen, manoevreren, op je tas letten en zorgen dat je elkaar niet kwijt raakte. Henny bekeek een aantal parasollekes, maar er was net niet bij wat ze zocht. Gelukkig scoorden Mia en ik leuke geknoopte armbandjes en werd ook Henny blij van een paar oorbellen en armbandjes voor haar dochters.
Vergeet ik bijna te zeggen dat we geen niet-Chinees gezien hebben buiten ons drieen die avond.

Toen werd het toch de hoogste tijd om iets te eten. Daar in de buurt waren vooral restaurants waar je gezellig om een kookplaat met z'n allen je eten bereidt, Chinees gourmetten zeg maar. Het eerste restaurant had alleen houten bankjes buiten, het tweede was te vies om aan te pakken, het derde was een Chinese Italiaan, die geen Engels sprak en toen was het inmiddels half tien en ga je niet meer op je gemak dingen op een plaat roosteren, waarvan je niet eens weet wat het is. Er viel ook nergens iets herkenbaars aan te wijzen op plaatjes of menukaarten.

We hadden keuze tussen een broodje van de Subway (zag er niet aantrekkelijk uit) of een supermarktje in voor dumplings en wat yoghurtjes. Het werd het laatste.
En toen wilden we nog maar een ding: naar huis. Dat wilden al die Chinezen ook die daar rondliepen. Affijn, na heel wat heen en weer geloop in de hoop de kans op een taxi te vergroten en ruim een half uur later, hadden we er een te pakken. Ik stond al klaar met het kaartje van Litian Hotel en godzijdank, daar gingen we, door de eeuwigdurende verkeerschaos toeterend naar huis.

Litian Hotel, here we come!
Douchen (ontsmetten....), eten en naar bed!
Morgen excursie naar de tempels van Laoshan. Hopen dat de taxistress dan weer uit mijn nek is.....