23 juli: excursie Wang Courtyard en de muur van Pingyao

Weer heerlijk ontbeten en even buiten gezeten (het was prachtig weer), tot we om 9 uur  opgehaald werden door taxichauffeur en gids. Het landgoed van de familie Wang ligt ca. 55 km. van Pingyao. Wij gingen met de gids het museumdorp in. Dorp is niet helemaal het juiste woord. Het zijn eerder drie ommuurde vestingen,  die getypeerd worden als de feniks, de draak en de tijger. De feniks staat voor de keizerin, de vrouw des huizes, de draak voor de keizer. Waar de tijger voor staat ben ik nog niet achter. In het Zomerpaleis vertelde de gids ons al dat het feit dat daar de beelden van de feniks dichter bij de ingang van de tempel staan dan die van de draak, iets zegt over de positie van de keizerin. Ze had haar plek wel zeker gesteld.

De familie Wang is steenrijk geworden door het kweken van sojabonen en het produceren van 'vinegar', vertelde de gids. Of dat hier nu azijn is of sojasaus weet ik niet. Vanaf Wutaishan treffen we winkels vol van dit lokale product. Het wordt aangeboden in stenen vaten (tot formaat flinke plantenbak) en kruiken en in luxe vorm en verpakking, in fraai gevormde en rijkversierde kruikjes. We hebben al diverse lokale tofu, groente- en noedelgerechten gegeten die waarschijnlijk deze vloeistof als smaakmaker hebben. En smakelijk is het.

We konden ons, vooral in het kleinste gedeelte van de nederzetting, de feniks, weer vergapen aan prachtige vormgeving en fraaie details. Erik wierp mij af en toe ernstige blikken toe,  als ik weer eens ietsje achterbleef om foto's te maken. De uitleg over de opbouw van zo'n huizencomplex en de indeling en functie van de kamers en het gebruik van symbolen in de versiering was interessant. Zo was de trap naar de bovenverdieping, waar de dochters verbleven, versierd met een aantal gestileerd gebeeldhouwde meloenen. De uitleg: de vele zaadjes in de meloen staan voor grote vruchtbaarheid.

In een van de huizen waren stenen tableaus op de muren met voorstellingen van de 24 deugden, die in het familieleven van vroeger belangrijk waren. Een van die deugden was dat de zoon 's avonds naar de slaapkamer van zijn ouders ging, daar zijn kleren uittrok en de aanwezige muggen de gelegenheid gaf zich vol te vreten. Zo konden zijn ouders ongestoord en zonder lek geprikt te worden de nacht doorbrengen. Een andere plaat liet zien dat een kind even moest afzien, omdat zijn moeder de tandeloze grootmoeder de borst gaf... Tegenwoordig, zo vertelde de gids, zijn er andere waarden voor deze deugden in de plaats gekomen, zeker door de éénkind-politiek. Zo zijn er: zeker een keer per week met je ouders bellen, minimaal een keer per maand bij je ouders gaan eten, en met Nieuwjaar en belangrijke feestdagen naar huis gaan om dit met je ouders te vieren. Fraaie vertaling van oude normen en waarden naar de tijd van nu.

We staken een bruggetje over naar de veel grotere 'wijk' van de Draak. Hier waren de versieringen minder uitbundig en verfijnd, maar nog steeds zeer het bekijken waard. Gaandeweg de rondleiding werd opnieuw duidelijk dat alles in het oude China met elkaar verband hield en in symbolen en doordachte gebruiken tot uitdrukking werd gebracht. Beschaving in uiterste vorm, wat in schril contrast staat, bedenk ik nu, met het redelijk onbeschofte gedrag van de (gemiddelde?) Chinees van vandaag. Ik moet zeggen dat, als je zo in de mensenmassa's van een stad beweegt, ik me wel kan voorstellen dat je vooral voor je eigen hachje, je eigen plek in de rij zorg hebt en je je ook niet meer druk maakt over de vraag of je je omgeving nog een beetje viezer maakt. Dus gooi maar neer die rommel, rochel maar raak. Dat je dan in je eigen winkel op de grond tuft, dat snap ik dan weer niet zo.

Na een door de gids aangegeven fotomoment op de muur werden we los gelaten om zelf wat rond te kijken. We namen de muur bergopwaarts en genoten van het uitzicht, o.a. naar het volgende complex met muur, waar stevig gebouwd werd. Daar moet een hotel komen,  hoorden we. Wel bijzonder om daar te overnachten. Erik opteerde voor de allerbovenste kamer!  Zoals overal ook hier contrasten; tussen de twee vestingen wonen mensen,  en niet allemaal even riant. Van boven af heb je een klein kijkje in de leefwereld van gewone mensen; een oude man met een te zware kruiwagen met puin werd door twee mannen de helling afgeholpen en zagen we even later de heuvel weer opzwoegen. Een andere oude baas werkte zich, met een bos groenvoer in zijn armen, langs zijn ongeduldig opdringende schapen zijn schuurtje uit. Kinderen speelden, vrouwen deden de was of scharrelden in hun tuintje. Je bekijkt het, letterlijk vanuit je eigen perspectief, een beetje meewarig misschien. Tegelijkertijd realiseer je je dat je, als je daar woont, misschien compleet gelukkig kunt zijn met wat je hebt. Zeggen wij in onze overdadige wereld, vooral op de momenten die er werkelijk toe doen, niet tegen elkaar dat we niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn, als het er op aan komt? Ik neem me voor dit strookje land op mijn netvlies te houden, voor momenten dat in mijn, in onze gecompliceerde wereld de rust zoek dreigt te raken.

Via de bovenste muur liepen we bovenlangs de bebouwing en daalden aan de andere kant af via de tuinen,  met hun doorkijkjes en beelden. Van een beetje groen ga je vanzelf een beetje beter ademhalen, lijkt wel. De gids bracht ons naar de auto,  de chauffeur reed ons allen terug naar onze oase in Pingyao.

Na opfrissen en fruit eten (wat waren we blij dat we onze kamer verlengd hadden tot we naar de trein moesten!) gingen we op aanraden van de gids naar de Noord poort van de stad, om van daaruit een deel van de stadsmuur te bewandelen. Het was knap warm, de zon brandde in onze nek. Dit is nu de derde keer dat we na een dag hoosweer een prachtige warme dag hebben. Bizar. Naast de muur zelf, de wachttorens en het uitzicht werden we geregeld verrast door bronzen beelden, historische voorstellingen. Zie het fotoalbum van deze dag. Erik gaf een stoere krijgsheer een lekkere hug, een paar Chinezen gingen de strijd aan met twee vechtersbazen en ik zou bijna te paard. Dat laatste ging niet door; ten eerste omdat ik de slappe lach kreeg toen Erik me erop probeerde te hijsen en ten tweede omdat dat bronzen knol loeiheet was en ik een rokje aan had. De pret alleen was al leuk genoeg.

We deden een snelle tour door de Confuciustempel en de tempel er tegenover. In de eerste liep ons vertrouwen in de echtheid van wat we zien weer een deukje op toen de op het oog prachtig gebeeldhouwde beelden van de Chinese dierenriem een hol geluid gaven, toen Erik zijn zonnebril erop legde....Plastic! Hartstikke nep! Onze voorraad cadeautjes c.q. schattige souvenirtjes werd ook vandaag weer uitgebreid.

We aten, lekker makkelijk en weer verrukkelijk, in het hotel, pakten onze koffers en namen een douche, om daarna te wachten tot we met zo'n stadsgolfkar naar het station gebracht werden. We deelden die met Lucas en Laura, een jong stel waar we ook de cabine in de trein mee bleken te delen. Er vertrok een hele wagonlading westerlingen vanuit Pingyao, die allemaal bij elkaar in coupé 8 zaten. Dat is niet verkeerd, mag ik wel zeggen. Iedereen was daar ook heel verheugd over.

De receptioniste van Yi De Hotel kwam ons persoonlijk begeleiden om in de juiste coupé te stappen. Wat een service. We begonnen vol goede moed aan onze nachttreinreis naar Xi'an. Wordt vervolgd!