11 juli: afsluiten, afronden en feesten

Donderdag was onze laatste dag in het ziekenhuis. Ik mocht nog een dagje naar A-F15, waar ik begonnen was. Het werd een lesochtend met dr. Su. Ze nam een aantal ziektebeelden met ons door en behandelde tussendoor een medewerker die zijn enkel had verzwikt. Een naald oppervlakkig doorgestoken van boven zijn enkel naar beneden, voet bewegen en hij liep weer. Pols- en enkelacupunctuur, verbazingwekkend effectief bij pijn. Het kostte ons allen wel moeite om de aandacht erbij te houden en de ogen open. Worstelen! We beginnen duidelijk verzadigd te raken. Maar als ik mijn aantekeningen doorkijk hebben we veel geleerd. Ondanks het feit dat de bekende punten geprikt worden, zijn de toepassingen soms nieuw. Bovendien, dankzij de enorme ervaring en het grote aantal behandelingen is er veel informatie over de te verwachten effectiviteit, wanneer wel, wanneer niet, etc. Dat geeft het een extra dimensie.

Tussen de middag scheurden Agnieska, Mia en ik (met de bus, 1 yuan per rit (= 12,5 cent) naar Artstreet voor stempels en een wandplaat. Het is allemaal gelukt, maar hemel, wat was het warm. Toen we daarna naar de basement liepen voor de certificaatuitreiking kreeg ik opmerkingen over mijn natte rug. Dat gebeurt me niet vaak.

De directeur ('our leader') en de artsen waren aanwezig, de dames keurig in jurk, voor de officiële afsluiting. Er waren weer toespraken; iedereen was trots op iedereen en dankbaarheid stroomde over en weer. Ieder van ons kreeg persoonlijk een rood mapje met het certificaat erin uitgereikt (na inleveren van je badge). Dat we door een volgordefoutje allemaal het certificaat van een ander hadden mocht de pret niet drukken.

De, ons inmiddels overbekende, fotograaf maakte na de uitreiking de traditionele groepsfoto. Helaas heb ik 'm niet digitaal en de kamerbrede afdruk die we allemaal de volgende dag ontvingen is veilig in Mia's koffer mee naar Nederland gegaan. We konden ons met alle artsen laten vereeuwigen; daarvan staan wel een paar plaatjes in het fotoalbum van deze dag.

Als laatste gaf een van de artsen van afdeling A-F15 een korte lezing over de sportieve vormen van TCM, de bewegingsleren, zoals Kungfu en TaiChi. Hoewel ik haar nooit als arts-leraar heb meegemaakt, viel ze me bij de introductie op vanwege haar expressiviteit en beweeglijkheid, een brok Energie met een hoofdletter. Nu bleek dat ze zeer bekwaam is in een aantal TCM-bewegingsvormen en aan wedstrijden mee doet. Ze liet tijdens de lezing foto's zien van de groep waar ze mee 'optreedt'. En op het podium demonstreerde ze een aantal bewegingen, maar ook een paar complete oefeningen op muziek, o.a. met een waaier en met het zwaard. Dat zag er super uit. Ze zette dr. Li nog even in een mooie pose en initieerde een tweede groepsfoto-Kungfu-style!

Na de uitreiking was er bij niemand enige animo meer om naar een afdeling terug te gaan; de vrijheid lonkte! En we moesten ons natuurlijk opdoffen voor en geestelijk voorbereiden op het afscheidsdiner, dat de opleiding aanbiedt aan het ziekenhuis. Daardoor rustte op ons de taak om onze gasten te prijzen en te danken en veel toasten uit te brengen. Degenen die afgelopen weken hadden bewezen goed te kunnen ganbei-en werden tafelhoofd.

Het werd een dolle avond! Het duurde wel even voordat we allemaal zaten. Maar met eten op tafel, bier en thee in de glazen en een aantal Ganbei's achter de kiezen, werd het heel gezellig. Een orkest van ziekenhuispersoneel kwam een aantal Chinese stukken spelen op traditionele instrumenten. Erg mooi. Daarna waren wij aan de beurt met onze TCM-song- uitvoering, met pasjes, klappen en een beetje theater. Onze act werd goed ontvangen; wij konden opgelucht ademhalen.

Al vrij snel daarna begon de Karaoke. Mijn buurman had er zin in, want die deed eerst een Chinees lied en later Tulpen uit Amsterdam. Toen zocht hij een vrijwilliger om Edelweiss met hem te zingen. Ik dacht: 'dat lied ken ik, wat kan me gebeuren' dus sprong ik als eerste westerling de vloer op. Waar ik niet op gerekend had was dat er natuurlijk geen tekst voor mij was; de dokter kende Edelweiss uit zijn hoofd en ik heb zo goed en zo kwaad als het ging meegekweeld. Zelfs nog een stukje tweede stem er uit geperst. Dat viel goed! Uberhaupt werd het zeer op prijs gesteld dat wij ons ook in het zanggewoel storten.

Dr. Li sleurde een van de 'leiders' de vloer op, die vervolgens een Chinese tranentrekker weggaf. Hij genoot er zichbaar van. Toen Li en een andere directeur samen de buhne op gingen was het hek van de dam; alle Chinezen brulden deze smartlap mee en lagen onder de tafel van het lachen. Je kunt eenvoudig niet anders dan mee gieren, ook al begrijp je er geen lor van. Er is zelfs nog polonaise gelopen, waar we ruchtsichtlos alle Chinezen voor van hun stoel getrokken hebben. Geen enkele ontkwam.

Als heerlijk toetje kwam dr. Feng; die van 'dr. Feng....zucht' weet u nog? Hij kan ook nog lekker zingen. Weer zucht....

Ik had gelukkig de meeste van mijn cadeautjes al uitgedeeld, toen plots een Chinees opstond om naar huis te gaan en voor je met je ogen kon knipperen waren alle Chinezen vertrokken. Er stonden wat collega's beduusd met hun pakjes in de hand. Het was uitermate komisch dat ineens alleen nog onze groep een beetje verdwaasd in de zaal stond. Alleen dr. Will-be was er nog; die hebben we alle stroopwafels in de maag gesplitst.

Het was een waardige afsluiting van twee mooie weken, waarin 'nieuwe vrienden' 'oude vrienden' geworden zijn. Amen!